پس از اعلام فهرست نامزدهای جشنواره فیلم فجر، که با سروصدا و جنجال فراوانی به خاطر انتخاب های عجیب و غریب هیات داوران همراه شد، حالا با فهرست برنده های عجیب و غریب تر از آن مواجه هستیم. این که سلیقه هیات داوران برآمده از دهه 1360، فیلمی اجتماعی از نوع تاریخ مصرف گذشته ای مثل فراری علیرضا داودنژاد باشد، چندان عجیب نیست. این که سلیقه قدیمی هیات داوران، بازی هایی از جنس فراری و بدون تاریخ، بدون امضا را بپسندد، باز چندان عجیب نیست. این که تقریبا در اعلب موارد، جایزه به بهترین ها در جشنواره تعلق نگرفت، باز متعجب مان نمی کند، آن هم در شرایطی که بسیاری از بهترین ها، اصلا در فهرست نامزدها نبودند، این که سلیقه هیات داوران جشنواره، آثار قدیمی همچون زیر سقف دودی و فراری باشد، باز عجیب نیست. این که بازی مثل محسن تنابنده در فراری، به بازی احمد مهران فر در ماجرای نیمروز ترجیح داده شود. این که بازی نوید محمدزاده به نقش آفرینی بی نظیر هادی حجازی فر ترجیح داده شود، این که فیلمبرداری و موسیقی خوب از نظر هیات داوران، عوض مثلا خفگی؛ نگار و تابستان داغ باشد!، این موارد هم آن قدر متعجب نمی کند که ببینیم:
فیلمی مثل "ماجرای نیمروز"، در شرایطی بهترین فیلم جشنواره بوده که در هیچ رشته مهم دیگری، نامزد دریافت جایزه نبوده است! ماجرا وقتی جالب تر می شود که به این نکته توجه کنیم که این فیلم، نه فقط این، که دو جایزه اصلی دیگر جشنواره امسال را هم گرفته، بی این که در تقریبا هیچ رشته ای، از نظر هیات داوران، لایق دریافت جایزه باشد: هم جایزه ملی، و هم جایزه فیلم منتخب مردمی.
