روزی دوباره به این مردم نیاز دارید

چند روز پس از شروع تجمعات اعتراضی مردم، کم کم مسوولان امنیتی و سیاسی وارد صحنه شدند و به اظهار نظر پرداختند. ترجیع بند تمام این سخنان یک کلمه بود “دشمن”، دشمنی که بازهم به صحنه آمده  تا نظام اسلامی را تضعیف کند.در تازه ترین اظهارات عزیز جعفری، احمد جنتی، نقدی، و …..آنان ناآرامی‌های این روزها را به دشمن سعودی و آمریکایی و … نسبت دادند و معترضین را پیاده نظام دشمن خواندند و…..سال‌ها است که مردم هرگاه صدای اعتراضی داشتند، هرگاه فریادی سر دادند تبدیل به دشمن شدند، دیده نشدند، صدایشان خفه شد، فرزندانشان به زندان رفتند و کشته شدند.

۱۸ تیر ۷۸ چه بود جز اعتراض دانشجویانی که نسبت به توقیف بی دلیل یک روزنامه، به طور مسالمت آمیز به کوی دانشگاه آمده بودند؟ اما نگاه حاکمیت چه بود؟ گویی که لشکر بیگانه وارد خاک ایران شده بود؛ چنان هجوم بردند به کوی و  آن جا را به خاک و خون کشیدند که داغش تا سالها باقی ماند. دانشجویان دشمن شدند، صدایشان شنیده نشد، مطالبه شان سرکوب شد.

ده سال طول کشید تا رسید به ۸۸، آن صدای خاموش شده، آن بغض فروخفته، با امید به میدان آمد، رای داد، شور ایجاد کرد، یک شب آرزوهایش ویران شد، در سکوت به خیابان آمد، رایش را در سکوت فریاد کرد. آن روز هم باز دشمن شد، مثل همیشه، پاسخ سکوتش گلوله شد، عامل اسراییل و اوباما و کلینتون و …. خواندنش، باورش نکردند، شد دشمن مثل همیشه و فراموش کردند او همانی بود که در صف رای به عنوان پایه استحکام نظام به تصویر کشیده بودنش.

این روزها بازهم دشمن در خیابان است، جنسش کمی با دشمنان قبلی فرق می کند، خشمگین تر و نا امید تر است، دردش آزادی بیان و دموکراسی نیست، سالهاست کار کرده، زحمت کشیده، جنگ را با صبوری پشت سر گذاشته، وعده ها را باور کرده، این دشمن همانی است که در انتخابات نشانش میدهید؛ همان که صف رای دادنش را در بوق و کرنا کرده و در چشم جهانیان فرو می کنید؛ همان که در ۲۲ بهمن در سرما به خیابان می آید تا انقلاب لطمه نخورد، همان که همیشه کنارتان بوده.

اگر همه را تا امروز دشمن خطاب کردید؛ او را دیگر دشمن صدا نکنید. او خسته است، از این همه وعده بر زمین مانده، از این سفره خالی مانده، شکاف ها را از این بیشتر نکنید. امروز وقت دشمن گفتن نیست، امروز وقت شنیدن صدای این مردم است، نشستن پای درد و دل‌هایشان، اگر آنها خشمگین هستند شما خشمگین نباشید، آنها سالها با صبوری در کنار شما ایستادند، حالا شما در کنارشان بایستید، دردهایشان را پایان دهید، سفره‌هایشان را پر کنید، دست‌های پینه بسته شان را درمان کنید.

روزی روزگاری باز به همین مردم نیاز دارید، بر تعداد دشمنانتان انقدر نیافزاید.